City by the Sea (2002)

Dette var vel ei slags naudløysing. Planen var å sjå ein medbrakt film, men sidan det var uråd å kopla ein dvd-spelar til fjernsynet på hotellrommet, gjekk me gjennom sendeplanane for kanalane som finst her, og samla oss om denne. Me rekna med at det var ein sånn halvgod film, og det stemde bra. Det som bergar filmen er skodespelet, Robert DeNiro er som vanleg glimrande. Manuset er knapt nok på det jamne.

DeNiro har hovudrolla som Vincent LaMarca, ein politimann med litt for mykje rusk i stamtreet. Heile vegen er det problem mellom far og son. Far hans vart henretta for eit barnemord då Vincent var liten. Sjølv flytta han frå son og kone då sonen var 14. Denne sonen er no narkoman, og han får difor ikkje sjå sonen sin. Det er altså endå ein film om fedre og søner, og det er ikkje måte på kor mange i filmen som har det slik.

LaMarca arbeider med ei sak der ein narkodealar er drepen. Det viser seg at son hans er hovudmistenkt, og LaMarca vert teken av saka. Han som får plassen hans snakkar om at han som ung flytta altfor mykje, sidan faren var yrkesmilitær, men at han sjølv no har slege seg til ro, sidan han nett har fått ein son. Og då parhesten til LaMarca, som kjem frå ein stabil heim, vert drepen, får me eit liknande tilfelle - den einaste variasjonen er at her er det ei dotter som bryt saman då ho innser at ho må leva livet utan far sin.

Så manuset burde altså vore langt betre. Der er nok av scener me har sett før, filmen går føre seg i New York, og både gatescener og politiscener og nattscener er gamle kjende. Mykje dreg altså filmen ned, men DeNiro dreg filmen opp. I opninga av filmen er han ein knallhard politimann, men etter kvart som han får kontakt med barnebarnet sitt (som han ikkje visste om), mor til barnebarnet (som han heller ikkje visste om), og med son sin (som han ikkje har sett på mange år), mjuknar han opp. Det ser så rett ut, det går nesten av seg sjølv, og det er han som er verdt å sjå her.

Guffen er lunken.