The Apartment (1960)

C.C. Baxter arbeider i eit enormt forsikringsselskap. I god amerikansk ånd er han oppteken av å koma seg opp og fram, og har kokt saman ein lur plan: Han har ei fin leilegheit som han låner ut til avdelingssjefar i selskapet, slik at dei kan ta med seg uoffisielle damer dit. Han tek ikkje betalt for det, men reknar med at han får nokre plusspoeng som kan koma godt med seinare.

Slik går det òg, han vert tilrådd for opprykk. Problemet er at personalsjefen ikkje berre vert skeptisk til alle lovorda han har fått frå dei andre, han har i tillegg så stor kontroll over alt som rører seg i firmaet at han veit at Baxter låner ut ein nøkkel til dei andre. Han vil vita kva som skjer, og det endar med at han òg får tilgang til leilegheita, når han har bruk for det.

Alt går altså etter planen for Baxter, heilt til det viser seg at personalsjefen tek med seg ho heisdama som Baxter sjølv går og siklar etter. Det skjer seg heilt då ho, etter at personalsjefen har gått frå leilegheita, tek litt for mange piller. Ho overlever, men må halda senga nokre dagar, slik at leilegheita ikkje lenger vert tilgjengeleg for alle sjefane.

Det er ei historie med passeleg mange uventa vendingar. Gledeleg nok kjem det berre ei kort scene der Baxter prøver å skyfla andre ut av leilegheita, slik at dei ikkje skal sjå heisdama - dårlegare regissørar enn Billy Wilder kunne gjort for mykje ut av akkurat det. Det som ikkje er like gledeleg er at det som fungerte som god humor for femti år sidan ikkje lenger er løye. Når Jack Lemmon, som spelar Baxter, prøver seg på kreativ mimikk og liknande, er det meir pinleg enn morosamt. Shirley MacLaine er langt betre i rolla som heisdama.

Ein sånn midt på treet-film, med andre ord. Med litt innstramming, litt betre vitsar og betre skodespel kunne dette vorte langt betre.

Guffen er lunken.