Hm ... dette vert jo reine Metallica-sida. Denne boka avsluttar ein fin trilogi - tidlegare i haust las eg ein Metallica-biografi, og følgde opp med å sjå ein dokumentar om bandet. Det vert heller travelt, med tanke på at eg berre har to plater med dei.McIver skreiv òg Metallica-biografien eg las, og har her konsentrert seg om Cliff Burton, den legendariske bassisten som døydde i ei bussulukke i Sverige i september 1986. Det vert litt feil å kalla det ein biografi - hagiografi er truleg eit rettare ord. Det er ikkje måte på kor mykje skryt Burton får, og eg tvilar på om boka ville hatt same forma dersom Burton framleis hadde vore i live. Sjølv om han var djupt original, både musikalsk og på andre område, sit eg med ei kjensle av at han, på lik line med andre som har døydd i ung alder, vert gjort endå større enn han var.
Burton har snakka med ei rekkje personar som kjende Burton godt, og alle er rause med godorda. Burton tok musikken svært seriøst, og hadde ein mykje breiare smak enn dei andre i Metallica. For dei var det berre metall som var verdt å høyra på; Burton høyde gjerne på annan musikk, som t.d. R.E.M., eller musikk av Bach. Han tok med seg element frå den klassiske musikken inn i Metallica, og lærde dei andre mykje om musikkteori. Han vert òg fleire gonger omtalt som ein intellektuell, men eg er ikkje overtydd om at det er rett ordet å bruka. Ein vert ikkje automatisk intellektuell sjølv om les mange bøker.
Sjølv om ein må ta litt av det som står her med nokre klyper salt, sit ein att med eit godt bilete av Burton. Han var sjølvsikker nok til å gjera som han ville, og skilde seg nok ut frå dei tre andre på mange måtar. Det er uråd å seia noko om kva musikalsk veg Metallica ville lagt ut på dersom Burton hadde levd lenger, men han hadde heilt sikkert påverka musikken meir enn etterfølgjaren, Jason Newsted. Og ein ville i alle fall kunne høyra bassen på den fyrste LP-en dei gav ut etter at Burton var død, " ... and Justice for All". Og det kunne godt vore han som hadde overlevd bussulukka - han og gitaristen Kirk Hammett trekte lodd om kven som skulle få den beste senga. Burton vann, og vart kasta frå senga og ut gjennom vindauga, før bussen landa oppå han. Hadde det same skjedd med Hammett, ville bandet mist ein fin sologitarist, men ein som ville vore enklare å erstatta, og ein som neppe ville fått sin eigen biografi 23 år seinare.
Guffen tilrår.
Meir Metallica på kulturguffebloggen
Some Kind of Monster (film, 2004)
Joel McIver: Justice for All. The Truth about Metallica (2009)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar