Carpenters var noko heilt anna enn musikken og imaget. Duoen, broren Richard og systera Karen, laga snill, av og til aldeles easy-listening, pop. Dei budde heime hjå foreldra. Dei stod for såkalla gode verdiar. Dei vitja president Richard Nixon i Det kvite huset, og smilte godt på fotoet som vart teke den dagen. Musikken er fengande, men i tida rundt 1970 var dei langt, langt vekke frå det hippaste av det hippe.
Under overflata var alt noko annleis. Richard fekk etter kvart eit altfor stort forbruk av piller. Han kom seg ut av det, men det var verre med Karen. Ho utvikla anoreksi, ein sjukdom som var altfor lite kjend då. Alle rundt ho såg at ho var altfor tynn, ingen greidde å gjera noko med det. Då ho omsider prøvde å få skikk på kroppen igjen var det for seint. Ho døydde i 1983, 33 år gamal.
Det er ho denne boka handlar om. Ho var ein suveren vokalist, ein svært god trommeslagar, men sleit òg med sjølvtilliten. Ho hadde eit anstrengt forhold til mora, og greidde aldri å frigjera seg heilt frå ho. Ho vart òg framstilt som den mindre viktige av syskenparet - det var Richard som arrangerte all musikken, produserte platene, osb. O'Brien viser kor vanskeleg det var for ei kvinne å hevda seg i musikkverda på den tida, og, igjen, kor vanskeleg det var å få hjelp viss ein trong det.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar