Dette er ei litt merkeleg bok. Bergliot Ibsen skriv om familien Ibsen frå innsida, og burde ha føresetnader for å koma med nye og spanande innsikter. Det gjer ho vel ikkje så mykje. I staden gjer ho noko heilt anna.
Dei tre er ekteparet Henrik og Susannah, og Sigurd, det einaste barnet deira. Bergliot var dotter til Bjørnstjerne Bjørnson, så både ho og Sigurd vaks opp i heimar med kjende forfattarar. Ho skriv sjølvsagt litt om det vekslande forholdet mellom faren og svigerfaren, men ho skriv meir om svigerforeldra. Ho siterer svært mykje frå brev ho har liggjande. Dei var ofte vekke frå kvarandre, og skreiv som regel brev heile tida. Det er påfallande kor redd Henrik Ibsen er for at noko gale skal skje, i alle situasjonar.
Mest skriv ho om Sigurd Ibsen, og om alle dei mange kampane han kjempa og tapte. Han må ha vore klok og skarp, men han verkar òg som ein vanskeleg kar å samarbeida med. Han får ikkje gjennomslag for alle tankane sine, han får ikkje dei jobbane han helst ville ha, og for kona er det opplagt at dette er av di den norske staten konsekvent motarbeider han. Til sist gjev han opp, og dei buset seg i Sveits. Ho skriv aldri noko om at ho er så tett på han at det kan vera vanskeleg å vera nøytral, ho kritiserer han ikkje for nokon ting - ikkje eingong då han reiser utanlands utan kone og born, og vert vekke lenge. Det er altså mest som eit forsvarsskrift for ektemannen, skrive nesten tjue år etter at han var død.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar