Therese Tungen: Ein gong var dei ulvar (2017)

Denne boka inneheld seks noveller. Det er ikkje av dei lystigaste novellene eg har lese, men det gjer jo ingenting. Det er solide og gode noveller, der det som regel ligg noko uroleg og ulmar. Den siste novella, "Seksten", er unntaket. Den handlar om ei seksten år gamal jente som gjerne vil vera litt vaksnare. Ho har det ikkje så godt, så lenge har denne novella same stemninga som dei andre. Men på siste sida snur det - då har ho fått ein telefon ho har lengta etter. Veret var strålande sol.

Novellene hentar gjerne handlinga frå Kvam i Gudbrandsdalen, der Tungen er frå. Det kjem mest fram gjennom dialogane, der mange av replikkane har dialektord. Men også andre ting tyder på det, i opningsnovella står bygda under vatn, og Kvam er jo ei av bygdene som fleire gonger har vore råka av flaum.

Novellene er alle godt komponerte. Tungen dreg oss raskt inn i stemninga, ho gjer oss raskt kjende med personane ho skriv om. Det er ei glimrande debutbok, dette, og det er all grunn til sjå fram til fleire bøker frå Tungen.

Guffen tilrår.

Meir Tungen på kulturguffebloggen
Kjærleik og det som liknar (2019)
Snu deg. Edvins bok (2022)