Brent jord (1969)

Det som er bra med mange norske dramafilmar er at dei vert langt betre dersom du ser dei som ein komedie. Det er så mykje som haltar, så mykje som ser så enkelt og billeg ut, at det er vanskeleg å ta det på alvor. Noko er berre dårleg, noko er altfor klisjefylt.

Slik er det i denne filmen. Det er rett nok ikkje den dårlegaste norske filmen eg har sett, langt i frå, men her er mykje som burde vore gjort langt annleis. Det handlar om då dei tyske okkupantane trekte seg tilbake frå Finnmark og/eller Troms i 1944. Alle fastbuande skulle evakuerast, alle hus skulle brennast, alle bruer skulle øydeleggast. Mange av dei fastbuande rømde til fjells, medan dei venta på at dei sovjetiske styrkane skulle koma.

Framstillinga av tyskarane er det som er minst originalt her. Dei er umenneskelege og brutale, og spesielt offiserane ropar heile tida. Unntaket er når hunden til den øvstkommanderande trør på ei landmine. Då fell tyskaren heilt frå kvarandre, han tek altså tapet av hunden langt tyngre enn alle menneskeliva han øydelegg.

Også nordmennene vert framstilte heilt som venta. Nokre er hissige, nokre er dumme, dei gamle er kloke (eller stokk dumme). Historia overraskar ikkje, og scenene når alle fjellflyktningane kjem dei sovjetiske soldatane i møte er i meste laget.

Guffen kan ikkje tilrå dette.