Andreas er ikkje heilt i balanse, men det er ikkje mykje om å gjera. Han slit med tvangstankar, han må av og til rekna litt for å roa seg ned, han har draumar, men manglar ambisjonar, og glir eigentleg halvnøgd gjennom livet, frå dag til dag. Heilt til han vert påkøyrt i eit gangfelt, og vert liggjande nokre dagar på sjukehuset. Der finn dei ut at han er deprimert. Han vert langtidssjukmeld, og vert stamkunde hjå ein psykolog. Det taklar han ikkje, han tek diagnosen han har fått på alvor, han les seg opp på internett, og vert dårlegare. Eine og åleine på grunn av diagnosen, og då raknar alt rundt han. Han misser dei få venene han har, han kjem på kant med familien, og sambuaren flyttar frå han.
Boka hoppar att og fram i tid, me får altså dels vita korleis Andreas har det no, og korleis han har hatt det før. Det er eit grep som fungerer godt, og det gjer i grunnen heile boka òg. Flatland skriv som vanleg godt, og ho viser stor innsikt i kva som rører seg inne i Andreas. Og boka kan godt lesast som ein kommentar til det norske samfunnet i dag, der diagnosane sit laust.
Guffen tilrår.
Meir Flatland på kulturguffebloggen
Bli hvis du kan. Reis hvis du må (2010)
Alle vil hjem. Ingen vil tilbake (2011)
Det finnes ingen helhet (2013)
En moderne familie (2017)
Så kjekt at du tilrår, det gjør jeg også :) Flott omtale!
SvarSlett