Sverre Knudsen: Sverre Knudsen, 1979 (2015)

Det kjem fleire og fleire bøker om norsk rock, og det er bra. Alle er ikkje like gode, men denne er ei av dei betre eg har lese. Sverre Knudsen var sentral i The Aller Værste!, som for meg er ei av dei tre største norske gruppene gjennom tidene. Dei var ikkje aktive spesielt lenge, dei kom saman i 1979, og la opp i 1982. Dei har hatt nokre reunions - eg såg dei i 1983, og til saman tre gonger på dei to turneane deira i 1990 og i 1999 (omtrent).

Tida med TAV! dekkjer berre litt av denne boka. Det er det alt fører fram mot, det er der Knudsen endeleg - ahem - finn seg sjølv, det er i året 1979 han får til det han drøymt om i fleire år. Boka tek til med oppveksten hans i Bærum, der han tidleg får sans for pop. Og rock. Lenge er han rastlaus, han reiser mykje, han skifter jobb ofte. Han får sett og gjort mykje, men han kjenner seg ikkje heime nokon stad. Han vil ha noko meir enn det skulekameratane kan gje han, men han får ikkje nok innpass i musikkmiljøa han gjerne vil inn i.

Punken kjem, og Knudsen vert hekta. Han reiser fleire gonger til London, og plukkar opp både stilfulle klede og smakfulle plater der. Han skriv litt om korleis han ergrar seg over at dei andre i TAV! ikkje har god nok stil, og at dei heller ikkje leitar så aktivt etter ny musikk som han gjer. For min del kunne han gjerne skrive meir om tida i bandet, han skriv om konfliktane som gjorde at alt braut saman, men der må vera mykje meir å henta der. Det står rett nok mykje i det lange og gode intervjuet Tore Renberg gjorde med Lasse Myrvold rett før Myrvold døydde, men det er plass til langt meir. Boka sluttar omtrent med at TAV! vert oppløyst, men ein stad kikar han litt lengre fram, og nemner i forbifarten at då han, Myrvold og Harald Øhrn danna gruppa The Beste, meinte Knudsen at bandet burde få namnet Dumdum Boys. Kjartan Kristiansen var òg med i The Beste, så her er det berre å leggja saman to og to.

Det er ei svært god og underhaldande bok, dette. Så får me heller leva med at han ikkje nemner den gongen TAV! skulle spela på Dalastovo, og eg og Helge såg Knudsen på gata i storfriminuttet. Me stoppa han, fekk autografen hans, og snakka med han i minst ein halvtime. Me lova å koma på konserten, sjølv om me begge visste at me var tre år for unge til å vera gamle nok, og at me difor ikkje kom til å våga å prøva.

Guffen tilrår.

Meir The Aller Værste! på kulturguffebloggen
The Beste: En sang for åtte kroner ... (1985)
Yngve Knausgård: The Aller Værste! Materialtretthet (2011)