Fjellet (2011)

Det er godt gjort når ein film på berre 79 minutt verkar som lang. Filmen tek opp eit godt tema, og er ikkje utan kvalitetar, men det verkar som om regissøren har drege filmen ut så langt som råd. Det hadde truleg vore lurare å komprimera, med meir innstramming, spesielt i opninga av filmen, ville dette vore langt betre. Mange av naturbileta kunne til dømes vore kutta ut, og poenget med at dei to ikkje snakkar godt saman, eller at dei lett vert irriterte på den andre, kjem tidleg godt nok fram.

Solveig og Nora er på fjelltur. Dei er kjærastar; Solveig er gravid. Forholdet deira har endra seg etter at son deira, Vetle, miste livet på den same fjellturen to år tidlegare. Det har dei aldri snakka nok om, og gjennom det meste av filmen er det tydeleg at dei snakkar om lette og overflatiske ting, utan å ta opp det dei burde ha snakka om: Tapet av sonen, og korleis det har endra forholdet deira. Fleire gonger i filmen ser det ut til at dei misser kvarandre. Det skal ingenting til før ein av dei kvesser til mot den andre.

Guffen kan ikkje tilrå dette.