Dag Solstad: Spiraler (1965)

Der er mange forfattarar eg aldri har lese noko av. Nokre av desse har eg av og til tenkt at eg burde lese noko av, men ofte vert det berre med tanken. Dag Solstad er ein av desse, i alle fall trur eg det. Det kan henda at eg las noko på gymnaset, eg har truleg lese noko sakprosa han har skrive, og eg har lese eit par av fotballbøkene han skreiv saman med Jon Michelet. Men det er altså lite eller ingenting av skjønnlitteratur.

Så eg startar her, med debuten. Det er ei novellesamling, med sju noveller. Hovudpersonen i dei fleste novellene har mykje til felles. Dei har ikkje kontroll over eigen situasjon. Dei føler at alle andre veit mykje om meir enn dei om kva som skjer. Dei vil noko, men dei får aldri gjort det, og det verkar det som om alle rundt dei er klare over. Dei let seg plaga av andre.

Boka er tidvis fengande, men noko å ropa hurra for er det vel ikkje. Det er vanskeleg å forestilla seg at Solstad seinare fekk både heider og ære og alt det der.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir Solstad på kulturguffebloggen

Alf van der Hagen: Dag Solstad. Uskrevne notater (2013)

Dag Solstad leser Olav Duun (2015)