Når ein ser ein film som på plakaten vert omtala som "tidenes beste norske komedie", og som då han vart vist i Berlin vart omtala som ei latterbombe, eller noko slikt, reknar ein med at ein finn noko å le av. Eller at, viss ein er ein surdeig sjølv, nokon andre i salen ler. Slik var det ikkje, med eitt einaste unntak. Det var rett nok relativt få til stades i salen, men likevel.Filmen handlar om ein kriminell som kjem ut av fengsel etter tolv år, og som prøver å finna ut av livet utanfor murane. Han har, litt motviljug, ei høne å plukka med tystaren som sende han i fengsel, og har lyst til å få kontakt med son sin, men bortsett frå det verkar han nærmast apatisk. Han går i søvne gjennom livet, har litt sex her og der, slår ned eksmannen til ei han arbeider saman med, og tek til slutt livet av ein annan enn det planen var.
Filmen er meint som ein komedie, men alle vitsane fell på steingrunn. Sjølve historia er heller ikkje spesielt original, og fleire av grepa er velbrukte. I bandittgjengen er det til dømes ein kar som heile tida får beskjed om å halda kjeft, og å setja seg ein annan stad enn dei andre. Dei har henta fram den gamle, gamle vitsen der ein person snakkar eit framand språk, med nokre norske ord histen og pisten. Av og til var det pinleg, som oftast var det kjedeleg. Hadde filmen gått på fjernsyn, hadde eg ikkje sett han ferdig.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar