Frå arkivet: Kirsty MacColl: Titanic Days (1993)

Det er rart. Nokre plater berre snik seg innpå deg, og slepper aldri taket. Eg hugsar ikkje kven som fyrst spelte MacColl for meg, truleg var det Dina. I alle fall var det plater eg vart glad i - fyrst Kite, og seinare denne. Begge er gode, denne er hakket betre.

Det er snill og god popmusikk, dette. Plata har eit godt og ope lydbilete, som er dominert av stemma til MacColl. Det er denne, og orda ho syng, som fengar sterkast. Tekstane er stort sett glimrande. Ho bruker eit enkelt språk, men seier likevel langt meir enn dei orda ho bruker. Det vert hinta om både gode og mindre gode dagar. Det vanlegaste er kanskje at ho tenkjer tilbake på langt betre dagar.

Det var eigentleg berre det. Ei finfin plate eg har høyrt på i nesten tjue år.

Kva skjedde etterpå? Dei neste platene hennar høyrde eg mindre på, men eg fekk ikkje spesielt mykje ut av det. Ho samarbeidde mykje med andre musikarar, både før og etter denne plata, men gav òg ut eigne plater. I 2000 vart ho påkøyrd av ein båt i Mexico, og døydde av skadene.

Guffen tilrår.