Bristol Palin: Not Afraid of Life (2011)

Dette var andre bollar. Dotter til Sarah Palin gjev ut ein slags sjølvbiografi som tjue-åring, og eg er dum nok til å kjøpa. Eg trudde nok at det kom til å verta endå løgnare enn det var, at Bristol Palin skulle - uforvarande - stilla seg i eit endå dårlegare lys. I staden vert det meir trist enn løye.

Då mora vart visepresidentkandidat før det amerikanske presidentvalet i 2008, stod ho fram som ei god, kristen, uramerikansk dame. Den eine, store bristen i dette glansbiletet var at den syttenårige dotter hennar var gravid, og det tok ikkje lang tid før det kom fram at faren ikkje var noko spesielt å samla på. Bristol Palin gjev ikkje noko truverdig forklaring på kvifor ho heile tida kom tilbake til denne guten, Levi - tvertimot skin det heile tida gjennom at ho synest han var ein tapar. Han fullførte ikkje highschool, lyg om alt mogleg, er ikkje trufast, og tek absolutt ikkje ansvar for andre enn seg sjølv. Kanskje det var akkurat dette ho fann fascinerande, kanskje han var ein betre kar enn ho framstiller han som her, kanskje ho rett og slett var kåt.

Ho lever i alle fall ikkje opp til sine eigne moralske krav. Ho har ingen problem med å sniklesa tekstmeldingar han får, ho har ingen problem med at dei har sex, og ho er grunnleggjande mistenksam. Får han ei tekstmelding spør ho kven det var frå - "er det ei jente?"

Ho vert altså gravid, dei forlovar seg, dei gjer det slutt, og ho opplever alt han som gjer som eit svik. Då son hennar, Tripp, vert fødd let ho ingen andre fotografera han. Ho reknar med at det fyrste bladet som får trykkja eit bilete av Tripp kjem til å betala så enormt mykje at det kan sikra heile framtida hennar, og dei pengane vil ho ha. Levi sel eit bilete til magasinet Star, og Palin er nærmast sjokkert over at han berre fekk 5000 dollar for det. Han tente òg pengar på andre måtar - han var mellom anna med i ein pistasj-reklame, der han stod saman med ein bodyguard, som sjekka at alt var klart før Levi opna ei pistasjnøtt. "Now Levi Johnston does it with protection". Seinare poserte han for Playgirl.

Seinare kjem dei saman igjen, og forlovar seg på nytt. Nokre dagar seinare fortel han at han truleg har gjort ei anna jente gravid, og at ho har termin om fjorten dagar. Det vert slutt på nytt. Slik held det fram - ho har eit bra talent for å vikla seg inn i situasjonar ho burde halde seg unna. Ho takkar ja til å vera med i Skal vi danse, og tek tredjeplassen, sjølv om både ho sjølv og andre seier at ho er ein svak dansar. Andre meiner at det er dei politiske supporterane til mor hennar som stemmer på ho; ein mann i Wisconsin vart så irritert då ho gjekk vidare til endå ein ny runde at han gjorde det einaste rette, sett med amerikanske auge: Han skaut fjernsynet sitt.

Men det er altså mest trist. Ho prøver å framstilla seg som ein klok og god person, kanskje til og med som ein person som har noko viktig å fortelja. For meg vert ho naiv, sjarmlaus, og ikkje spesielt reflektert. Det er greitt at sjølvbiografi er ein sjanger der forfattaren kan pynta litt på sanninga, men likevel.

Guffen er lunken.