Piknik med døden (1972)

Piknik? Er ikkje piknik meir som ein landtur? Der ein har med seg ei korg med litt mat og drikke? Dette er noko heilt anna, på alle måtar. Ei elv i sørstatane i USA skal demmast opp, og fire menn har bestemt seg for å padla ned elva, medan det framleis er råd å gjera det. Det går ikkje så bra.

Området elva renn gjennom er busett av hillbillyar. Me møter fleire slike, og dei fleste er godt på veg inn i degenerasjonen. Det fyrste møtet med dei innfødde går bra, men det andre går til pisis. To av padlarane vert tekne til fange, han eine vert valdteken, og hadde ikkje dei to andre padlarane dukka opp hadde dei begge hatt verre ting i vente. Ein av dei innfødde vert drepen, han andre vert drepen seinare, etter at han kanskje har skote ein av dei fire.

Dei fire er sjølvsagt ulike. Burt Reynolds spelar leiaren i gruppa, han vil vera ein naturens mann, og kvir seg ikkje for å ta livet av fisk. Eller dyr. Eller menn. Han bryt foten i eit stryk, og etter det vert han mindre mann og meir menneskeleg. Ned Beatty spelar han litt fyldige som ikkje heilt får til padlinga, som vert valdteken, og som ingen stolar på mot slutten av filmen, då dei er samde om å fortelja ein dekkhistorie til politiet. Ronny Cox er den som slit mest med at dei grev ned liket av han Reynolds har drepe, og dett i vatnet kort tid etter, kanskje av di han vert skoten.

Den fjerde vert spelt av Jon Voight, som imponerer mest av alle. Han skal vera reflektert, han skal vera redd, han skal vera tøff, han skal gå innom omtrent alle kjensler som finst, og han taklar det strålande.

Også i denne filmen vert det presentert ulike verdisyn rundt USA. Elva skal altså demmast opp, og før det dreg seg til med dramatikk snakkar dei fire mykje om verdien av utbygging, dei refererer til at dei no får sett landet slik pionerane såg det, urørt av moderniteten. Det er ikkje så uvanleg, det er veldig tydeleg i Centennial, det er òg eit av dei temaa Morten Strøksnes var innom, men også her vert det gjort på ein god måte. Det ligg der som eit underliggjande tema, men det vert ikkje snakka for mykje om det. Mot slutten av filmen ser Voight på når lokale arbeidarar grev opp kister frå ein kyrkjegard som snart er neddemt.

I Misfits var tempoet altfor lågt for handlinga. Her er òg tempoet roleg, men her fungerer det mykje betre, og er berre med på å byggja opp spaninga. Det ligg i korta at han hillbillyen som stikk av etter valdtekta kjem tilbake, men me veit ikkje når det skjer. Det ligg òg i korta at etter at Voight har klatra til toppen av kløfta elva renn gjennom, for å prøva å ta livet av han som kan ha skote Cox, kjem han til å finna han, men me veit ikkje når det skjer.

Guffen tilrår.