Naken (1993)

Denne filmen såg eg to gonger på kino. Dels av di filmen var god, dels av di det ikkje var lett å få med seg alt fyrste gongen. Johnny, glimrande spelt av David Thewlis, snakkar heile tida. Han stiller krevjande spørsmål, han kjemper ein evig kamp for å ta livet av illusjonane alle andre har. Er dei lukkelege? Gjev livet meining? Dei som tek til motmæle, og prøver å setja han fast, får fleire spørsmål og fleire replikkar tilbake. Han er kunnskapsrik, har lese mykje, men slit likevel med eit eller anna. Akkurat kva det er kjem aldri fram, men det vert hinta om ein oppvekst der anten faren eller mora eller begge var vekke eller drakk.

Filmen opnar med at han flyktar frå Manchester til London. her oppsøkjer han Sophie, ein gamal kjærast frå Manchester, men det meste av tida er han likevel på vandring gjennom gatene i byen. Det er stort sett natt, og mange av dei han møter er like ubalanserte som han. Han vert fråstole det vesle han har, og han vert banka opp, før han kjem attende til Sophie. Dei finn tonen igjen, og ho går heime frå for å seia opp jobben, og meiner at dei to bør ta buss attende til Manchester same dag. Han seier ja, men så snart ho er reist, tek han med seg nokre pengar husverten la att då han var innom, og hinkar nedover gatene i London igjen.

Her er mykje å le av, fyrst og fremst replikkane til Johnny. Det er likevel ein myrk film, der Sophie eigentleg er den einaste som er nokolunde i balanse. Ho verkar sterk, ho er den einaste kvinna i filmen som ikkje bryt saman på eit eller anna tidspunkt. Alle andre er på veg nedover, og dei ser ikkje ut til å vera i stand til å gjera noko med det. Den einaste måtte i tilfelle vera Johnny, men han har ingen interesse av å gjera ting betre for seg sjølv. Han oppsøkjer bråk, han gjer sitt for å gjera ting verre, også for seg sjølv.

Guffen tilrår.

Meir Leigh på kulturguffebloggen
Happy Go Lucky (2008)