Denne siste filmen i trilogien om musikalske undergrunnskulturar i Los Angeles vart visst berre vist på nokre filmfestivalar. Han fekk ikkje kinodistribusjon, uvisst (for meg) av kva grunn, og var heller ikkje tilgjengeleg på video eller DVD. Før han vart teken med då regissøren Penelope Spheeris samla dei tre filmane i ein boks i år.
Det er ein heilt grei film. Han er teken opp i 1996 og 1997, og no er Spheeris tilbake i punkmiljøet. Alle ho intervjuar her er heimlause (med eit unntak), alle drikk for mykje, så godt som alle har altfor mange tatoveringar, så godt som alle vaks opp i ustabile eller valdelege heimar, og så godt som alle har gitt opp. Fleire seier at dei reknar med at dei har drukke seg i hel om fem eller ti år, og sjølv om nokre av dei drøymer om ein jobb og eit stabilt liv, ser dei ikkje ut til å vera sterke nok til å greia det.
Så det er i grunnen ein trist film. Han som ikkje er heimlaus sit i rullestol, etter ei bilulukke der sjåføren hadde drukke for mykje. Filmen sluttar med at to-tre fortel om at ein av dei me har møtt i filmen har mist livet i ein brann, der han var for kanon til å merka at det brann rundt han, og i desse scenene verkar det som om det harde skalet deira mjuknar opp, at dei merkar at livet faktisk har noko for seg. Rett før rulletekstane får me òg høyra at ein av dei me har møtt er død, stukken ned av kjærasten sin, som me òg har møtt.
Guffen tilrår.
Resten av trilogien på kulturguffebloggen
Del 1, 1981
Del 2, 1988
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar