Det positive fyrst: Her er enormt mykje bra musikk, og her er mange fjernsynsopptak eg for lenge sidan hadde gløymt, eller aldri hadde sett før. Musikk og intervju med dei tidlege banda, konsertopptak med nyare band - her er mykje som svingar. Det var stas å høyra att band frå Blitz-miljøet i åttiåra, og det var òg stas med musikk av nyare band eg knapt kjenner. Thomas Robsahm, som har laga serien, har intervjua ei lang rekkje av dei sentrale personane, og det er alltid ei god presentasjonsform.
Den store innvendinga går på utvalet Robsahm har gjort, både når det gjeld musikk, men òg litt på intervjuobjekt. Kvifor vert til dømes Jo Nesbø intervjua? Og kvifor vert det gjort så stort nummer av band som ikkje spelte punk, men som anten var sett saman av medlemmar frå tidlegare punkeband, eller som var ein del av det same miljøet? Dei fire middelmådige banda som vert kalla "dei fire store" får alle bra med plass her, men ingen av dei var jo punkeband. Det hadde vore langt meir interessant viss Robsahm hadde brukt meir tid på fanziner, eller på Blitz-miljøet, eller på reine punkeplateselskap, eller på fleire punkeband. Kanskje færre ville sett på serien, kanskje det ville vore vanskelegare å få NRK til å visa han, men eg trur det hadde vorte meir interessant. No vart det altfor mykje på altfor kort tid, og for folk som ikkje kjende denne kulturen frå før må det ha vore vanskeleg å hengja med.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar