12 Years a Slave (2013)

Ein Oscar-stauett er ei rar utmerking. Av og til går prisen til filmar som fortener det, filmar som kan hentast fram att mange gonger, og mange år etter at dei fekk prisen. Av og til går prisen til møl som dette.

Det er heilt fint med filmar som peikar på det forferdelege med slaveriet. Det er heilt fint med filmar som tek eit standpunkt, og som vil påverka dei som ser på. Det er òg heilt fint med filmar der skodespelet er godt. Men det er ikkje heilt fint at det er omtrent det einaste ved filmen. Då vert det jo kjedeleg, slik tilfellet er med denne filmen.

Me er i 1841. Solomon Northup er ein framifrå fiolinist, som bur i staten New York. Han er ein fri mann, men på ein konserttur til Washington DC vert han kidnappa og selt som slave. Me følgjer livet hans på ein plantasje i sydstatane, heile tida vel vitande om at filmtittelen røper at han vert sett fri att. I filmen er nokre kvitingar snille, nokre er onde, osb. Det er ikkje originalt i det heile, diverre.

Guffen kan ikkje tilrå dette.