It's a Wonderful Life (1946)

Det vert kanskje ikkje meir amerikansk enn dette, men er det noko denne bloggen viser, så er det at eg er storforbrukar av amerikansk kultur. Denne filmen er ein av dei store amerikanske filmane, ein alle kjenner, og ein som går på alle fjernsynskanalar i vekene før jol.

Det var slik eg såg han fyrste gong. Eg budde nokre månader i Colorado i 1988, og kona i familien eg budde hjå meinte at eg burde sjå filmen. Han gjorde ikkje større inntrykk då. Filmen var òg ein gjengangar på desemberprogrammet til Bergen Filmklubb, men eg såg han aldri der.

No, godt og vel tjue år etter at eg såg han fyrste gong, likte eg han betre. Viktigaste grunnen til at filmen vart sett opp på joleprogrammet i den lokale filmklubben for at ho eg bur saman med skulle få ein god dose jolefilm. Etter ein time meinte ho at det var litt for lite jol, og sovna like godt. Ho gjekk glipp av det mest sentimentale i heile filmen, og omtrent alt som hadde med jol å gjera.

James Stewart spelar hovudrolla, som George Bailey, ein mann som aldri kom seg ut frå heimbyen, og som er komen opp i ei lei økonomisk beine. 8000 dollar har forsvunne frå kassa til firmaet han driv, og rekneskapsføraren lurer på kvar desse pengane har teke vegen. Me som ser filmen veit at herr Potter, den mektigaste mannen i byen, ved eit hendeleg uhell har fått tak i desse pengane, men Bailey veit ikkje det. Han har levd eit ærleg liv, og no vert skamma så stor at han vurderer å ta livet av seg. Skytsengelen hans dukkar opp, og viser han at han har levd eit godt liv, ved å ta han med gjennom byen slik byen ville ha vore viss Bailey ikkje hadde levd. Bailey droppar planane om å ta livet av seg, reiser heim, og filmen får ein av dei happyaste endingane nokon gong. Alle kjem med pengegåver til han, dotter hans er frisk igjen, og det strøymer på med musikk og smil og alt som er stas, og alt er klart for ei god jol i ein god amerikansk familie.

Det vert litt i meste laget, men berre litt. Det er omtrent slik det skal vera, i ein Hollywood-film der det er heilt tydeleg at alle utandørsscenene er filma i studio. James Stewart er som vanleg glimrande, og filmen er vel verdt å sjå. Kanskje ikkje kvar jol, men i alle fall av og til.

Guffen tilrår.