Før eg las denne boka visste eg lite om Zinn. Eg har lese éi bok av han, den innsiktsfulle og nyttige A People's History of the United States. Etter å ha lese denne boka sit eg att med ei djup kjensle av respekt. Zinn har ikkje berre skrive amerikansk historie vinkla frå livet til vanlege folk; dei siste femti åra har han òg vore sentral i kampen for å få til eit betre USA.Han legg mykje av skulda på andre verdskrigen. Han var med i luftkrigen over Europa, men ein annan soldat fekk han til å fundera på kva som var meininga med krigen. Han kjem (ikkje uventa) fram til at det ikkje handlar om å fri verda for nazismen, det handlar like mykje om at USA skal få meir makt. Samtalen med denne soldaten gjer at Zinn vert meir interessert i politikk, og etter kvart òg meir politisk aktiv.
Den andre verdskrigen var òg viktig for Zinn på anna vis. Etter at krigen var over, fekk alle soldatar tilbod om å få ei betalt utdanning. For Zinn vart dette starten på ei akademisk karriere, han arbeidde ved Spelman College i Georgia frå 1956 til 1963, og deretter ved Boston University til han pensjonerte seg i 1988. Alle studentane ved Spelman var negrar, og Zinn var med på mange demonstrasjonar for større rettferd i USA. Etter at han vart tilsett i Boston heldt han fram, og var talar på mange store demonstrasjonar, var med på endå fleire, og var ein av dei heilt sentrale på venstresida i USA. Han oppmoda studentane sine om å tenkja sjølv, og å vera med på demonstrasjonar for det dei trudde på, og det var heilt som det skulle vera at han avbraut den aller siste førelesinga si ein halv time for tidleg, av di han skulle nå ein demonstrasjon. Rundt hundre av elevane hans slo fylgje.
Utgangspunktet for denne korte sjølvbiografien er eit spørsmål han fekk etter å ha halde eit kritisk foredrag. Ei jente blant publikum spør kvifor han bur i USA, viss han mislikar landet så sterkt? Gjennom boka viser han at sjølv om han ikkje er nøgd med tilhøva, er der heile tida von om betring, han er ikkje åleine om å arbeida for eit betre samfunn.
Boka er inspirerande, står det på omslaget, og det er rett. Til og med ein apatikar som meg får lyst til å gå eit demonstrasjonstog. Det vert sikkert med lysta, men likevel.
Guffen tilrår.
Meir Zinn på kulturguffebloggen
Zinn, Konopacki, Buhle: A People's History of American Empire (2008)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar