Det handlar om den heilage tre-einigheita: Faren, sonen, og alkoholen. Kristjánsson skriv om korleis faren hadde eit stort alkoholforbruk, og korleis han har arva dette aktive tilhøvet til alkohol. Han meiner at dette ligg i blodet - begge er etterkomarar etter Egill Skallagrímsson, og også han var ein habil drikkar.
Far og son hadde eit nært forhold, sjølv om det (sjølvsagt) er mange ting sonen skulle spurt faren om medan han hadde sjansen. Faren, Pabbi, var sterk, han hadde sterke meiningar, og han var på mange måtar ein god far. Sonen ser og luktar meir og meir av faren i seg sjølv, og stiller seg sjølv spørsmål om akkurat dette: Er han ein god far? Vil han verta som faren, når han vert eldre? Det som er sikkert er at begge fekk gjort mykje, trass i drikkinga. Det er ei heilt vanleg (og forståeleg) oppfatning at drikking ofte går ut over noko, men spesielt sonen har sett spor etter seg.
Det er ei fin bok. Kristjánsson skriv godt og reflektert, og både boka og kapitla er godt oppbygde.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar