I nittiåra var det to komiseriar på TV2 mange såg på, meg sjølv inkludert: Seinfeld og Friends. Seinfeld har eg sett opp att seinare, og den serien står seg framleis godt. Friends har eg berre sett glimt av, mellom anna i gjenforeininga for nokre år sidan, utan at eg har vore spesielt imponert. Det heile verkar utdatert. I sommar fann Halldis (13) ut at ho ville sjå serien, og eg har sett fleire av episodane. Eg vart overraska over kor godt serien har stått seg. Kanskje det var litt nostalgi, kanskje det var noko anna, men det var langt betre enn eg hugsa.
Det handlar om seks unge vaksne i New York. Merkeleg nok har to av dei råd til å leiga ein enorm leilegheit, der dei alle kan samlast. To andre bur tvers over gangen. Det er litt fascinerande at det å laga ein serie med seks personar i hovudrollene fungerer, men det går altså bra. Dei seks er Monica (jobbar som kokk, er veldig firkanta, tek ansvar for alle), Rachel (mest oppteken av mote, såpestjerner og å ta seg bra ut), Phoebe (den me veit minst om, men som er kunstnarleg, alternativ, og mest livsfjern [på ein god måte]), Ross (paleontolog, veldig nerdete, lett å fornærma), Chandler (jobbar som statistikar, tener godt, sarkastisk) og Joey (stort sett utan jobb, storsjarmør, ikkje den skarpaste skuffa i kniven).
Det handlar uventa mykje om sex. Me ser ingen nakne kroppar, men dei er uventa fritalande. Fleire av dei er tidvis kjærastar med kvarandre, nokre er kjærastar med andre, men det verkar som om dei som ikkje er i faste forhold går inn og ut av soverom i heile byen. Men det handlar òg om humor, og her er mange gode replikkar, og mykje god timing - som jo er det god humor handlar om.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar