Så langt har tolv personar gått på månen. Alle er menn, alle er amerikanske. Den siste av dei er Eugene Cernan, som var der i 1972, under Apollo 17-ekspedisjonen. Cernan var ein røynd astronaut, Gemini-progammet til NASA tok til 1961, og gav astronautar høve til å prøva ut ulike løysingar før måneferdene tok til. Cernan var ombord i Gemini 9 i 1966. I mai 1969, berre to månader før månen endeleg vart nådd, var han ombord i Apollo 10, som i praksis var ein generalprøve. Saman med Thomas Stafford var Cernan med på ei prøvelanding, som sende landingsfartøyet heilt ned til 14 kilometer over månen, før dei returnerte til Apollo 10. Så kom han altså omsider til månen i 1972, og var der i tre dagar. Det er det lengste opphaldet nokon har hatt på månen, og altså det førebels siste.
Cernan var rundt åtti år då filmen vart laga. Han er altså eit stykke opp i åra, og ser tilbake på livet med meir visdom enn før. Han ser at han var veldig sjølvoppteken då han var astronaut. Slik var det òg for dei andre astronautane - rundt 60 % av dei vart skilde. Cernan var ein av dei - etter at han kom attende til landjorda etter å ha vore på månen la han ut på ein endelaus tur rundt jorda, for å halda foredrag og sola seg i sin eigen glans. Kona gjekk lei etter kort tid, men Cernan valde å halda fram med foredraga sine, sjølv om kona og dottera flytta frå han.
Det er ein fin film. Det er flotte historier, flotte bilete, og Cernan er altså ein god forteljar.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar