Hans Herbjørnsrud: Vannbæreren (1984)

Dei siste åra har det stått fire bøker av Herbjørnsrud i bokhylla og kika på meg kvar gong eg tuslar forbi. Omsider las eg éi av dei, og det vart fort klart at eg burde ha gjort det for lenge sidan. Dette var stas, og det vert nok ikkje lenge til neste bok.

I denne boka, som er den andre boka og den andre novellesamlinga til Herbjørnsrud, er det fire noveller. Fleire motiv går att, og det verkar som om dei er i slekt med kvarandre. I tittelnovella, som òg er inspirasjonen bak omslagsbiletet, bur hovudpersonen ei tid på ein enkel husmannsplass, for å skriva. Han får besøk av ein bygdebokforfattar, som det viser seg har budd i stova før, og som lynet har brent inn eit bilete av i ei av vindusrutene. I minst to av dei tre andre novellene er hovudpersonen på eit tidspunkt oppteken av sitt eige spegelbilete. Også i den siste novella i boka er hovudpersonen forfattar; her skriv han om ein tvillingbror som har mist livet.

Novellene er finfine. Herbjørnsrud skriv godt, i eit poetisk språk som av og til skildrar eit draumelandskap, og som av og til er utprega realistisk. Og dette er altså den andre boka hans; det eg har lese om Herbjørnsrud tyder på at han vert endå betre utetter i forfattarskapen sin. Eg gler meg alt.

Guffen tilrår.