Mary Norris har arbeidd i korrekturavdelinga i The New Yorker sidan 1978. Det er ei avdeling som ikkje tilset kven som helst, dei som arbeider der har kunnskapar om språk som ligg langt over snittet. Det gjer avdelinga til ein drøymearbeidsplass for språknerdar, der dei kan drøfta konkrete spørsmål knytt til artiklar som skal trykkast, eller spørsmål som berre dukkar opp. I kapitlet om apostrofar fortel Norris om den dagen dei snakka om korleis dei skulle skriva genitiv fleirtal av McDonald's - skulle det vera McDonald'ses'?
Også artikkelforfattarane i The New Yorker var opptekne av at alle feil skulle vekk. Etter at Norris, tidleg i karriera si, oppdaga ein feil i eit sitat i ein artikkel av Philip Roth, sende Roth eit brev til bladet med takk: "Who is this woman? And will she come live with me?"
Norris skriv om gleda ved språket, om kor stas det er med språk. I kvart av kapitla i boka tek ho opp eit konkret rettskrivingsspørsmål, som apostrofar eller bindestrekar eller semikolon eller banneord eller komma (boka har undertittelen "Confessions of a Comma Queen"), men boka er ikkje meint som noko lærebok. Det er ei sprudlande bok, som òg fortel om gledene ved å ha rett skriveutstyr: Ho likar ein viss type blyantar, som er gått ut produksjon, Ho sporar opp ein leverandør, tingar ein boks, men slit med at blyet knekk heile tida. Ho sender eit klagebrev, og får eit svarbrev ho har stor glede av: Fabrikken verkar like fiksert på blyant-kvalitet som ho er, dei har testa blyantar frå det same produksjonspartiet utan å finna feil, og konkluderer med at ho truleg bruker ein for gamal blyantkvessar. Alt er som det skal vera når ho til slutt i boka vitjar eit blyantkvessar-museum i Ohio.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar