Vidar Kvalshaug: Trampolineland (2012)

Eg har lese fleire av bøkene til Kvalshaug, og har jamt over likt dei. Kanskje det er difor eg vart litt skuffa over denne. Boka har tolv noveller, og fleire av dei er finfine. Andre er òg gode, men nokre, kanskje så mange som ein tredel, fekk eg lite ut av.

To tema ser ut til å gå att gjennom boka. Tilhøvet mellom fedre og born, eller mellom foreldre og born er eitt av dei; det andre er tap og død. I meir enn halvparten av novellene har det vore eit dødsfall, der familiemedlemmar prøver å få kvardagen til å gå vidare. Nokre gonger vert dei to temaa fletta saman, som i opningsnovella, der ein far og ei dotter har heilt ulik forståing av kva det vil seia at mor til dottera er død.

Kvalshaug skriv godt, men det er altså ikkje nok til å redda heile denne boka.

Guffen er lunken.


Meir Kvalshaug på kulturguffebloggen
Ingen landevei tilbake (1996)
Nesten som på film (1998)
Juling og andre kjærtegn (2000)
Komme hjem og reparere hus (2005)
Den første av dine aller siste sjanser (2009)
Alt på stell (2016)
Blodbøksommer (2017)