Mannen som elsket Yngve (2008)

Det kan godt henda at eg er altfor gamal til å vera i målgruppa for denne filmen, men det var likevel ein film eg kunne kjenna meg godt igjen i. Eg er litt eldre enn personane i filmen, men me hadde mange like opplevingar. Me likte den same musikken, me prøvde oss fram med å spela i band, me var sikre på mykje og usikre på like mykje.

Jarle spelar i eit band som snart skal ha debutkonserten sin. Han er heile tida saman med dei andre i bandet, og med kjærasten sin, og dei har klare reglar for kva som er akseptert oppførsel, kva som er god musikk, osb. Alt dette vert snudd på hovudet då ein ny gut, Yngve, tek til i klassen deira. Jarle vert dregen mot Yngve, og gjer ting som tidlegare ville vore utenkjelege. Han spelar tennis. Han høyrer på Japan. Han vert lettare valdeleg. Han går til sengs med ei anna jente enn kjærasten sin. Og han kliner lett med Yngve.

Alt dette skjer samstundes som muren i Berlin vert riven. Hendingane derfrå vert viste på fjernsyn eit par gonger i løpet av filmen, og grunnen er openberr: Også i livet til Jarle vert det rive murar. For meg er det det filmen eigentleg handlar om, å koma til det punktet i livet der ein gjev ein god i kva som er forventa av ein, og gjer akkurat det ein har lyst til.

Guffen tilrår.