Jan Kallevik vart fascinert av skinheads-rørsla, og vart etter kvart leiande i skinhead-miljøet i Oslo. Fleire av desse var oppgitte over at dei vart stempla som nazistar, noko dei slett ikkje var. Mot slutten av 80-åra vart nynazistane meir og meir synlege i Oslo, og miljøet rundt Kallevik fann ut at einaste måten å stoppa dei på var å bruka den same metoden som nynazistane - vald.
Akkurat det er kanskje ikkje så uventa. Det som kjenneteiknar skinheads-kulturen er klessmak, musikksmak, øl, vald, og eit sterkt kameratskap, der du vernar om dine eigne. Over ein tiårsperiode er det stadig trefningar, og i den verste tida, midt i 90-åra, gjekk Kallevik aldri ut utan våpen. Han visste at han når som helst kunne verta angripen. På same måte som han visste at han når som helst kunne få melding om at nazistar var samla ein eller annan stad, og at det vart mobilisert mot dei.
Det er sjølvsagt prisverdig at han og andre stod opp mot nynazistane, og det kan godt henda at Kallevik har rett når han reknar innsatsen deira som avgjerande for at nynazismen aldri vart like stor i Noreg som i Sverige, til dømes. Han fortel om alt dette på ein grei måte, men det vert etter kvart i meste laget med valdsskildringar, og desse vert òg noko daglegdags for Kallevik. Då krigen, som han kallar det, var på sitt sterkaste, var det viktig for begge sider å framstå som så harde og sterke som råd, og den haldninga gjennomsyrer også boka. Kanskje det er det som gjer at Kallevik framstår som ein krevjande person å vera saman med.
Guffen tilrår.
http://vitnet.no
SvarSlett