Piratene (2012)

Animasjonsselskapet Aardman lagar stort sett glimrande filmar. Dette er ikkje noko unntak. Filmen er fantasirik. Sjølv om filmen vert marknadsført som ein barnefilm, og sjølv om han passar godt for born, er det ein film som vaksne har minst like mykje igjen for å sjå. Her er ei mengd detaljar ein truleg ikkje får med seg fyrste gong, og då er det jo greitt at det er ein film som toler å verta sett fleire gonger.

Hovudpersonen er Pirate Captain, ein relativt mislukka sjørøvar. Han drøymer om å få prisen 'årets pirat', men er eigentleg sjanselaus. Han augnar ein sjanse då han bordar skipet til Charles Darwin, og det viser seg at det sjørøvarane trudde var ein papegøye eigentleg var ein dodo, ein fuglerase ingen har sett på 150 år. Darwin meiner at å finna ein slik fugl vil vera nok til å få ein pris som årets forskar. Piratkapteinen legg to og to saman, og siglar til London for å krevja den prisen sjølv - Darwin har skapt inntrykk av at det er ein verdfull pris, og kapteinen tenkjer at det kanskje kan vera nok til å gje han trofeet han eigentleg vil ha.

Slik går det sjølvsagt ikkje. Historia tek nokre uventa vendingar, og når filmen sluttar er ikkje sjørøvarane stort rikare enn dei var før. På veg til den slutten har det altså skjedd litt av kvart, og i vanleg Aardman-stil er der ei fin samling overdrivingar, presentert i ein aldeles glimrande animasjon. For dette er skikkeleg animasjon, det er ikkje data-animert slik dei aller, aller fleste andre animasjonsfilmar er i dag.

Guffen tilrår.