Historia om korleis Bodil Cappelen møtte og vart kjend med Olav H. Hauge burde vera velkjent. Ho skriv eit langt (og godt) brev til han; han svarar ein månad seinare, og dei lærer kvarandre å kjenna gjennom den følgjande brevvekslinga. Etter nokre år med brevskriving vitjar ho han i Ulvik, og litt seinare inviterer han henne til å flytta inn. Dei vert sambuarar, giftar seg nokre år seinare, og Hauge seier seinare noko slikt som at ho var det beste som kunne ha hendt han.
Etter at Hauge døydde samla Cappelen alle brev dei sende til kvarandre i ei finfin bok. Det eg trudde skulle skje her var at ho skulle lesa frå fleire av desse breva. Slik vart det ikkje. Ho las det fyrste brevet ho sende til Hauge, og svarbrevet ho fekk. Så var det slutt på breva, og ho fortalde heller ingenting om samlivet deira, slik eg hadde forventa. I staden las ho ti av dikta hans - nokre av desse var opplagt inspirerte av Cappelen; andre var det ikkje. Ho er ikkje den beste opplesaren, men det vert likevel sterkt, mest av di ho var gift med Hauge, og altså hadde ei rolle i skapinga av nokre av dikta. Sigrid Moldestad utfylte dikta godt. Ho er drivande god, og ho vert ekstra god når ho legg av seg alt tompratet mellom songane sine. Best var dei to i framføringa av "Det er den draumen", der Cappelen las opp ei og line, medan Moldestad song dei same linene nokre sekund seinare.
Alt i alt var det ein grei kveld, som godt kunne ha vart litt lengre.
Guffen tilrår.
Meir Olav H. Hauge på kulturguffebloggen
Den andre mannen i meg (2014)
Brev (Ulvik, 24.8.2024)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar