Me budde nokre år i Volda, og eitt av dei kulturelle høgdepunkta der var Dokumentarfilmfestivalen. For ein sleik og ingenting fekk du sjå så mange dokumentarfilmar du greidde, og spesielt dei tidlegaste åra var der mange sjarmerande godbitar. Eitt år viste dei ein svensk film som, så vidt eg hugsar, fekk både juryprisen og publikumsprisen. Eg hugsar korkje tittel eller regissør, men filmen handla om fire unge menn i ein liten by i Sverige.Farvel Falkenberg vart på omslaget omtalt på ein liknande måte, og ei stund funderte eg på om dette var ein langfilm, basert på dokfilmen frå nokre år sidan. Filmen leikar at han er ein dokumentarfilm, men me var skeptiske heilt frå starten. Etter kvart vart det tydeleg at dette er ein spelefilm. Han handlar om fem unge menn i byen Falkenberg. Ingen av desse har altfor store ambisjonar, dei vil stort sett berre rusa seg, bada, eta, og ha det kjekt. Dei har planar som det ikkje vert noko av, og dei er svært usikre på om dei nokon gong kjem seg vekk. Eller om dei har lyst vekk.
Både filmen og hovudpersonane er rimeleg laidback. Det heile endrar seg midtveges i filmen, når ein av dei fem tek livet av seg. Då vert det meir alvor, melankolien som har lege som ein undertone gjennom heile filmen vert meir dominerande. Her er fine portrett, og fleire fine sekvensar, men eg vert litt likegyldig til det heile. Det kan henda at dette skuldast at DVD-spelaren i heimen ikkje greidde å spela av heile plata, slik at me såg siste del av filmen på ein liten PC-skjerm, men likevel. Det vert aldri meir enn sånn passeleg interessant.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar