Brett Anderson: Afternoons With the Blinds Drawn (2019)

Denne boka er eit framhald av Coal Black Mornings, som eg las i desember. Den boka handla om oppveksten til Brett Anderson, og slutta med at bandet hans, Suede, stod rett framfor det store gjennombrotet. Denne boka fortel om tida hans i Suede fram til bandet vart oppløyst i 2003. Eg har korkje høyrt eller sett noko om eit framhald, men for min del kan det gjerne koma eit. Også denne boka er finfin.

Boka er finfin, og ho er langt meir finfin enn musikken. Anderson skriv mykje om korleis songane deira vart skrivne, og korleis dei arbeidde i studio, og rett som det er skriv han at dette er ein av songane deira han set høgast. Eg leitar songen fram på nettet, høyrer på songen, og tenkjer at dette var jo sånn middels.

Det som gjer boka bra er språket til Anderson. Han skriv poetisk og flott, med lange setningar som berre flyt av stad. Han er ein god forteljar, sjølv om fleire av dei korte anekdotane som innleier mange av kapitla er utan noko godt poeng. Han skriv godt om dei som er rundt han, både dei i og rundt bandet og dei han bur saman med elles. Han er open om eige rusmisbruk, men ikkje altfor open - han skriv ikkje namnet på stoffa han brukte, sjølv om me skjønar at det etter kvart vart sterke saker. Han skriv også overraskande lite om bassisten Mat Osman og trommeslagaren Simon Gilbert - dei to andre som var med gjennom heile denne perioden av Suede.

Guffen tilrår.

Meir Anderson på kulturguffebloggen
Coal Black Mornings (2018)