The Commitments (1991)

Ein heilt grei film, sånn seint ein laurdagskveld. Det heile minner litt om Blues Brothers, med ein vesentleg skilnad. I denne filmen er det ikkje snakk om å samla saman eit gamalt band, det er snakk om å skapa eit band.

Jimmy Rabbitte er ikkje musikar sjølv, men han tenkjer på musikk dagen lang. Han får med seg ei rekkje folk, meir eller mindre tilfeldig, for å skapa eit band som spelar Soul. Dublin-soul. Dei er unge og ferske, bortsett frå han femtiåringen på trompet, men dei har ein stor entusiasme, ein stor vokalist, og spelar fengande musikk, gjer dei det rimeleg bra. I alle fall heilt til det vert for mykje krangling, for mykje slåsting, for lite pengar, og for mykje surmuling om at han femtiåringen er den einaste som kjem nokon veg med dei tre kordamene. Ei etter ei.

Det er mykje å le av, ikkje minst språket, som er lystig og lett. Også musikken er bra, og det er ei god framdrift i filmen. Det vert kanskje litt mange scener som skal visa at det er ein enorm fattigdom i bydelen dei bur i, men likevel.

Guffen tilrår.