Handlinga i denne romanen er lagt til den nære framtida vår. Eit par slit med å verta ferdige med massakren på Utøya, der dotter hennar var ei av dei som miste livet. Han på si side har éin son, som bur i Australia, og som han kommuniserer dårleg med. Dei to snakkar òg for lite med kvarandre. Det skal lite til før ein av dei irriterer den andre, og begge har løyndomar for kvarandre.
Den fyrste halvdelen av boka er heilt på det jamne. Me vert presenterte for dei to, men me kjem ikkje spesielt langt innpå dei. Historia fenger ikkje nok, og det vert litt for stilleståande. Midtveges tek boka seg opp. Dei to reiser til hytta si for å sjå korleis ho har greidd seg gjennom ein storm, og det kapitlet er det beste i boka. Resten av boka, som vert prega av at han dett i ei trapp og vert sengeliggjande, er betre enn den fyrste halvdelen, men retteleg bra vert det aldri.
Guffen er lunken.
Meir Bildøen på kulturguffebloggen
Litterær salong (2009)
13. februar 2015
Abonner på:
Legg inn kommentarer (Atom)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar