Det er heilt greitt at filmar har ein klar bodskap, men det får nesten vera måte på. Filmen handlar om Don Birnam, som drøymer om å verta forfattar, men som i staden vart alkoholikar. Både kjærasten og broren har gjort det dei kan for å få han til å slutta, men er i ferd med å gje opp. Då han ikkje møter opp til ein avtalt helgetur til heimgarden, gjev broren opp, men kjærasten står på. Den helga går Birnam frå bar til bar, han prøver igjen å skriva, utan å få det til, og han er innom alko-avdelinga på eit psykiatrisk sjukehus. Her vert han vekt midt på natta, av bråket dei hallusinerande med-pasientane hans lagar, og me anar at han her har eit val. Ser han at han enno er i stand til å slutta, eller nyttar han høvet til å lura seg ut den opne døra?
Han vel det siste, men angrar seg, og planlegg i staden å ta livet sitt. Men han vert stoppa av kjærasten i siste liten, og han finn ut at han skal slutta å drikka, og i staden skriva ein roman om helga som nett var over.
Det er altså omtrent rein propaganda for fråhaldsrørsla, dette. Og det er altså heilt greitt, men her vert det så tydeleg at det vert for mykje av det gode. Det hjelper ikkje stort at Ray Milland er aldeles strålande i hovudrolla; denne filmen slo ikkje spesielt godt an her.
Guffen kan ikkje tilrå dette.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar