Sunset Boulevard (1950)

Sunset Boulevard er ein boulevard for tilbakeblikk, i alle fall for Norma Desmond, den fallerte filmstjerna som sit i isolert i solnedgangen. Eller solnedgangen, ho er berre rundt femti, men er heilt fortapt i si eiga fortid. Ho bur i eit enormt hus, saman med Max, ein nesten like eksentrisk tenar, og drøymer om å igjen få stå framfor eit filmkamera. Slik går det òg til slutt, om enn ikkje heilt slik ho ville.

Forteljaren i filmen er den ikkje heilt vellukka forfattaren Max Gillis. Han har møtt veggen, får ikkje napp nokon stad, og er på nippet til å gje opp draumen om å lykkast i Hollywood.

Desmond lever altså i fortida, drøymer om framtida, men si eiga samtid greier ho ikkje så godt. Michael Jackson-alarmen går tidleg i filmen. Gillis er på flykt frå nokre penge-innkrevjarar, svingar tilfeldigvis inn på eigedommen hennar, og ho trur at han er ein gravferdsagent som skal grava ned den daude apen hennar.

Han flyttar litt motviljug inn, men av og til vert det for mykje. Han må ut for å treffa meir normale folk, og helst på sin eigen alder. Ho reagerer relativt melodramatisk, omtrent som ein ville gjort i ein gamal stumfilm, og heilt gale går det då Gillis er på nippet til å innleia eit forhold til Betty Schaefer, som ein av venene hans er trulova med. Desmond vert sjalu, ringjer til Schaefer, og Gillis må velja mellom ung kjærleik og eit liv i rikdom. Det er eit vanskeleg val.

Skodespelet er fint, og spesielt Gloria Swanson, som spelar Desmond på ein glimrande måte. Dialogen er flott, filminga er flott, og det er i det heile ein flott film. Kanskje kan ein kalla det ei kjærleikserklæring til filmen; her er ein langt større skepsis til stjernedyrkinga.

Guffen tilrår.