Motforestilling (1972)

Denne filmen sprikar i alle retningar. Det er ikkje lett å finna samanhengar, det er ikkje lett å få ei grei forståing av kva som skjer. På DVD-en ligg kinoversjonen frå 1972 (som var den eg såg), ein alternativ versjon frå 1980, og ei løysing der dei fem bolkane vert spela av i vilkårleg rekkjefølgje.

Med ei slik løysing ligg det litt i korta at det ikkje er noko klar handling i filmen. Grovt sett handlar det om åtte-ti personar som lagar film. Kva filmen handlar om veit dei ikkje, dei greier i alle fall ikkje å forklara det. Manus er ikkje ferdig, finansieringa er uklar, og det går litt i rykk og napp. Av og til filmar dei, av og til er dei berre samla, medan dei ventar på at noko skal skje. Her drøftar dei storpolitikk, dei snakkar om kva folk, spesielt dei unge, trur på, og dei er alle samde om at dei er på veg inn i ei usikker framtid.

Av og til har Espen Skjønberg hovudrolla; andre gonger krinsar det om Per Theodor Haugen. Mot slutten vert Haugen (kanskje) drepen; dei fem siste minutta av filmen er i fargar. Då har han det godt, han smiler, han er langt ute i naturen, og han tenkjer tilbake på då han såg kjærasten stå framfor ein foss: «dette bilde som jeg aldri har sett, som jeg likevel husker», ei utsegn som passar godt inn i denne filmen.

Guffen kan ikkje tilrå dette.

Meir Løchen på kulturguffebloggen

Jakten (1959)