Denne boka har fått ekstremt mykje ros etter at ho kom ut. Det meste av rosen ser ut til å vera på sin plass.Tonje Glimmerdal er den einaste ungen i Glimmerdal. Ho har dei fleste gode eigenskapar ein kan tenkja seg. Ho likar å leika og har god fantasi, men ho er òg oppteken av at ting skal vera rettferdige. Ho vert litt kjent med nokre andre ungar, men har mest kontakt med dei vaksne. På nabogarden har det skjedd litt av kvart før Tonje vart fødd, og det er òg der det store dramaet i boka finn stad. Der, og på campingplassen, og på sjukehuset, og i Tyskland.
To litterære tekstar går som ein raud tråd gjennom boka - Heidi og "Leitande etter Blåmann". Eller - der er vel ein tredje tekst òg - eventyret om dei tre bukkane Bruse. Her let Parr Tonje dikta opp eit lite og fornøyeleg tillegg - eventyret om den pitteminste bukken Bruse.
Det er mykje som er gledeleg med denne boka, men noko av det finaste er det gode språket. Her er mange gode setningar, mange gode uttrykk, og mange gode metaforar. Historia i boka er òg god, og eg trur dette er ei bok eg kunne tenkt meg å lesa då eg var mindre òg. Bøker som dette kan vera med på å gje ungar stor lese- eller bokglede, og det er ei bok eg kjem til å plukka fram når ungane i huset vert litt større, slik at dei anten får lesa eller høyra ho.
Guffen tilrår.
Meir Parr på kulturguffebloggen
Vaffelhjarte (DNS, Bergen, 18.10.2014)
Tonje Glimmerdal (DNS, Bergen, 9.4.16)
Keeperen og havet (2017)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar