I denne boka fortel Maria Lavik om korleis det har vore å vera odelsjente utan lyst til å ta over garden. Det er noko eg kan kjenna meg godt igjen i. Eg er nummer to av ungane, men det vart rimeleg tidleg at eldstemann ikkje skulle driva gard. Eg trur eg kjende på eit press ei stund, men var vel òg tidleg klar over at eg ikkje skulle verta bonde. Likevel sit eg her i dag, som grunneigar, om ikkje anna. Jorda er vekkpakta, og det er eg glad for. Eg ser verdien av å bu på ein gard som har vore i slekta i snart 200 år.
Lavik hadde liknande tankar, men såg tidleg at det var anna ho heller ville. Ho kjenner både garden og slekta si godt, og fortel mykje om mange av dei som har budd på og drive garden. Garden ligg i Eksingedalen, forresten, og det gjorde det nok vanskelegare for Lavik å ta over. Ho visste tidleg at ho ville leva av å skriva, og det var langt lettare viss ho budde i noko meir tettbygde strok. I dag bur i Oslo, og ut frå boka ser det ut til at ho vert verande der.
Det er ei personleg bok, men det er mykje meir. Ho fortel om endringar i landbruket, til dømes om kor mange gardsbruk som vert lagde ned kvart år. Men ho fortel òg om endringar i haldningar - ho kvir seg til å fortelja foreldra om at ho ikkje skal ta over garden, men dei er meir opptekne av at ho skal gjera det ho har lyst til, og det som ho er best til. Ei fin bok.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar