Margreth Olin er fyrst og fremst filmskapar. Ho har laga mange finfine og rørande dokumentarfilmar, også om eiga slekt. I fjor kom filmen Fedrelandet, som fyrst og fremst handla om far hennar, og tilhøvet hans til Oldedalen i Nordfjord, der han vaks opp. For meg vart det litt i overkant med naturbilete der, det som verkeleg gjorde inntrykk var forholdet mellom far og mor.
Denne gongen er det ein roman, og denne gongen handlar det om mora. Det er ein roman, men svært mykje av stoffet ser ut til å vera henta frå eige liv. Eg-forteljaren er i alle fall filmskapar, og boka fortel om tida då ho laga film om faren (med mange tilbakeblikk). Her får mora meir plass, og me les om eit uvanleg tett mor/dotter-forhold. Dottera vil noko anna enn alle andre, ho vil leva eit liv i kunstfeltet, og mora bakkar ho så til dei grader opp. Mora fortel at ho sjølv tenkte seg eit skrivande liv då ho var ung, men slik gjekk det ikkje. Delar av boka minner altså litt om Odelsskam, som eg las for nokre dagar sidan.
Det er ei uvanleg velskriven bok. Språket er levande og variert, og me kjem tett og godt på dei to. Eit gjennomgåande bilete er lyset, me møter det alt i opningskapitlet, der dottera les opp dei to fyrste orda ho har skrive ("lamma lyser"), og dette skinet vert med oss heile vegen. Også heilt til dei siste, ubegripeleg rørande og triste kapitla.
Guffen tilrår.
Meir Olin på kulturguffebloggen
Fedrelandet (2023)
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar