Marcel Proust er vel ein av desse forfattarane ein burde ha lese noko av. Eg har av og til tenkt på å ta sjansen på På sporet av den tapte tid, men har aldri gjort det. Det verkar for stort (og det verkar litt uklart kor omfattande verket er - eg er heilt sikker på at eg har høyrt tale om tolv band, men i denne boka står det både om femten band og sju bøker. Kanskje nokre av bøkene er delte over fleire band?).
Slik sett er jo dette ei god løysing: Skald har plukka ut ein del av verket, ein digresjon, som dei kallar det, og gjeve det ut som eiga bok i klassikar-serien deira. Og den serien er jo, slik eg har sagt før, mange gonger før, eit aldeles glitrande tiltak.
Boka fengar mest i opninga. Det er ein uvanleg detaljrikdom i det som vert fortalt, og dei lange setningane, med mange komma og innskot, glir fint av stad. Det gjer dei for så vidt gjennom heile boka, men det vart litt i meste laget. Eg er slettes ikkje sikker på om eg hadde greidd sju bøker eller tolv eller femten band.
Det handlar om rundbrennaren Swann, som finn seg ei enkel kvinne han vitjar så ofte som han kan. Han prøver å overtyda seg sjølv om at han ikkje er forelska i ho, men i andre halvdel av boka, etter at ho har invitert (endå) fleire menn inn i livet sitt, går han rundt og er sjalu om lag heile tida. Så der er nok eit eller anna.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar