Kart er fascinerande. Eg kan godt kika i ein atlas i timevis, og eg hugsar godt den gongen eg brått stod i ein National Geographic-butikk i Washington DC, og tenkte at her kunne eg ha kjøpt ein av kvar.
Eg kan likevel ikkje måla meg med Ken Jennings og alle dei han skriv om. Jennings var ein kartskalle frå han var liten, og skriv godt og underhaldande om kor mykje ein kan læra av kart. Han skriv om korleis gleda over kart vert med inn i den digitale verda, og om utfordringar knytt til dette.
Eitt av dei mest underhaldande kapitla handlar om National Geographic Bee, som er ei geografi-tevling for skuleungar. Jennings er litt oppgitt over at stave-tevlinga Spelling Bee er langt betre kjent, og eg tek poenget hans: Spørsmåla i geografi-tevlinga er langt meir krevjande. Jennings er kunnskapsrik, han hadde lenge rekorden for flest sigrar i amerikansk Jeopardy, men han slit med å hengja med når ungane briljerer.
Han skriv mykje om samlarar - folk som samlar på geocachar, folk som samlar på punkt der breidde- og lengdegrader kryssar kvarandre. Det er noko herleg nerdete over det heile, og det vert altså presentert av ein forfattar med stort språkleg overskot.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar