Rossavik skriv fritt og godt. Noko endrar seg likevel om lag midtveges i boka, slik òg Agnes Ravatn er inne på i føreordet sitt. Ho tidfestar det til debatten rundt publiseringa av Mohammed-karikaturane. Før dette skiljet er Rossavik meir personleg, han bruker oftare humor som eit verkemiddel. Etter skiljet ser han litt mindre lyst på tilveret, og det vert meir alvor i det han skriv.
Her er svært mykje bra i denne boka. Eg er slik laga at eg sette mest pris på den lystige delen av boka, der eg fleire gonger lo høgt. Best i så måte er truleg kommentaren om norsk film. Poenget Rossavik vil ha fram er at han og andre med nedsett høyrsel ikkje kan sjå norske filmar på kino, av di dei ikkje er teksta. Han innleier denne kommentaren med å fortelja om at han ikkje har sett ein norsk film på kino på tjue år. Då såg han filmen Hud saman med sin dåverande flamme, og dei vart så nedtrykte av å sjå Vibeke Løkkeberg "stå og glo foran en båt i 25 minutter, at vi begynte og krangle og slo opp senere på kvelden".
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar