Filmen opnar med at Blanche DuBois kjem til New Orleans for å vitja systera, Stella, og mannen hennar, Stanley Kowalski. Ho slår seg ned i husværet deira, og vert der i fleire månader. Ho er ikkje heilt i balanse når ho kjem, og det er heller ikkje eit altfor harmonisk hus. Her er mykje alkohol, her er mykje roping og skriking, og her er litt vald.Utover i filmen vert det berre verre. Blanche og Stanley finn absolutt ikkje tonen, og Stella vert dregen mellom dei to. Blanche vert òg meir og meir ubalansert, og filmen sluttar med at ho vert henta av ein dokter.
Ho diktar fritt når ho snakkar med folk. I nokre samtalar har ho hatt mange forhold, andre gonger har ho vore gift, og ho kan òg hevda at ho har gamaldagse verdiar, og at ho er så godt som urørt. Både Stanley og kameraten hans, Mitch, har sjekka i fortida hennar og meiner at ho meir eller mindre vart kasta ut frå heimbyen sin i Mississippi, sjølv meiner ho at det ikkje stemmer. Det er altså uklart kva som finst i fortida hennar, og det er heller ikkje det viktigaste. Ho er lettare forstyrra, og dreg med seg desse forstyrringane inn i liva til dei andre.
Skodespelet er aldeles glimrande. Marlon Brando spelar Stanley, medan Vivian Leigh spelar Blanche, og samspelet mellom desse to er suverent. Brando skal vera både hard og mjuk; medan Leigh skal verta gradvis meir forstyrra, og slik framstår dei òg. Skodespelet er sjølvsagt prega av at filmen vart spelt inn for seksti år sidan, det er av og til tendensar til overspeling, men det gjer altså ingenting. Her er mange nærbilete, gjerne når nokon av karakterane ropar. Og det gjer dei ofte - det er ein film med temperament.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar