Etter fire sesongar er dette framleis ein aldeles glimrande fjernsynsserie. Det aller meste er akkurat slik det skal vera - manus, dialogar, skodespelarar, tidsbileta, osb. Det er nesten trist at me må venta så lenge på neste sesong.
Opninga på kvar episode er finfin. Ein dresskledd mann kjem inn på eit kontor, og set frå seg kofferten sin. Deretter går alt til pisis - bilete dett ned frå veggane, møblane dett frå kvarandre, og deretter dett han. Det er langt ned, på vegen passerer han bilete av lettkledde damer, annonser som viser fram det gode amerikanske draumelivet, forbi glas med alkohol, forbi familiebilete. Han dett gjennom Amerika, og det er like mykje Amerika som dett. Handlinga er lagt til 60-åra, eit tiår då det amerikanske storsamfunnet møtte intern motstand frå ulike grupper som kjempa for rettane sine, og ekstern motstand frå andre land.
Den fallande mannen kan godt vera Don Draper. Han var hovudpersonen i dei tre fyrste sesongane, og no vert han endå meir sentral. Han er den amerikanske draumen, han er velståande, attraktiv, høfleg, klok, veltalande, flott og stram. Han vert spelt av Jon Hamm, som ofte minner om ein yngre Robert DeNiro. Draper har arbeidd seg opp frå ingenting, og har no ein suveren posisjon i reklameverda.
Den fallande mannen kan godt vera Don Draper. Han var hovudpersonen i dei tre fyrste sesongane, og no vert han endå meir sentral. Han er den amerikanske draumen, han er velståande, attraktiv, høfleg, klok, veltalande, flott og stram. Han vert spelt av Jon Hamm, som ofte minner om ein yngre Robert DeNiro. Draper har arbeidd seg opp frå ingenting, og har no ein suveren posisjon i reklameverda.
Ved inngangen til denne sesongen er mykje endra. Draper er nyskilt, og saman med Sterling, Cooper og Pryce har han laga eit nytt firma. Dette firmaet er svært avhengig av han, det er han som er den viktigaste magneten for nye kundar. Firmaet har likevel mange nedturar, og dette slit på Draper, som vert meir og meir oppfarande, han drikk (endå) meir, og han vert ein endå større rundbrennar. Han roterer mellom fleire kvinner, og at ei av dei liknar på eks-kona hans er ikkje spesielt overraskande. Det er heller ikkje spesielt uventa at ein gong dei to er ute til middag, møter dei eks-kona og den nye mannen hennar.
Draper reflekterer òg ofte over kven han er, og kva han gjer med tida si. Må han verkeleg jobba så mykje? Må han sjå så lite til borna sine? Kan han nokon gong stå fram som den han verkeleg er, og ikkje som Don Draper (som altså ikkje er det eigentlege namnet hans)?I fleire av episodane er der lange, rolege scener der han sit på kontoret sitt om kvelden, der han kikar ut vindauga med eit glas alkohol i handa. Dette er fantastisk fine scener.
Det går altså opp og ned med firmaet. Dei har få kundar, og då den største kunden deira finn seg eit anna reklamebyrå, luktar det oppseiingar lang veg. Måten Draper prøver å løysa dette på, utan å rådføra seg med dei andre eigarane, er strålande.
Så det er altså framleis ein aldeles glimrande fjernsynsserie. Eg er nesten overraska over at eg er så begeistra for ein serie som hentar handlinga frå eit reklamebyrå, men eg er hekta og vel så det. Eg vil ha meir, og eg vil gjerne ha det fort, men eg veit at eg må venta ei stund. Innspelinga av den femte episoden har ikkje teke til enno, det er visst noko usemje om pengar og alt det der. Eg ser difor ikkje vekk frå at eg hentar fram att den fyrste sesongen, og tek ein ny runde medan eg ventar.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar