Levi Henriksen: Snø vil falle over snø som har falt (2004)

Sist veke var eg i Ålesund, og kom inn i ein bokhandel to minutt før dei stengde. Ho bak disken masa så mykje om at ho hadde det travelt, og at eg måtte bestemma meg på minuttet om det skulle verta nokon handel, slik at eg ikkje fann noko eg eigentleg hadde lyst på. I Kiwi-butikken ved sida av fann eg denne, og slo til med ein gong. Eg har vore sånn halvlysten på å lesa ho heilt sidan ho kom ut, og endeleg var timen der.

Diverre var ikkje boka verdt å venta på, for meg var dette ei bok heilt på det jamne. Dan Kaspersen kjem attende til barndomsheimen etter to år i fengsel. Broren har nett teke livet av seg, og Dan prøver å finna ut av kvifor han gjorde det, samstundes som politiet mistenkjer han for eit brutalt overfall på ein storbonde i bygda. Frå dette utgangspunktet ser me både framover og bakover, me vert kjend med fortida til Dan, og kor nært han stod broren, og me ser korleis han vert godt kjend med ei ung kvinne frå bygda, korleis det heile tida ser ut til å vera nokon som vil banka han opp, og korleis det viser set at han slettes ikkje hadde noko med overfallet å gjera, og at broren vart drepen.

Eg greier ikkje å sjå det originale i denne boka. Historia er ikkje så spesiell, og Henriksen skriv heller ikkje spesielt bra. Her er mange skrantande omgrep og haltande metaforar, det er i det heile lite som er direkte imponerande.

Guffen kan ikkje tilrå dette.