Det var vel mest kjende tonar dette, og det er vel ein film som legg meir vekt på harmoni enn på konflikt, men likevel: Det er ein film. Filmen fortel soga om The Beach Boys, frå dei famlande fyrste stega i California, til dei store kommersielle åra, og vidare til åra der dei kunstnarlege ambisjonane til Brian Wilson var langt, langt større enn resten av bandet. Så kjem det tydeleg fram at bandet framleis eksisterer, men dei siste fire-fem tiåra er fort gjort. Og det vert heller ikkje fortalt mykje om alle helseproblema til Wilson. Filmen sluttar med at dei attlevande medlemmene møter kvarandre på ei strand, og det er tydeleg at Brian Wilson ikkje får med seg mykje av det som skjer.
Her er ei lang rekkje arkivklipp, med musikk og intervju. Filmskaparane snakkar med bandet, men òg med folk rundt dei. Her er òg intervju med nyare musikarar, som fortel om kor viktige Beach Boys var for dei. Desse intervjua er gode, sjølv om Mike Love er like irriterande som vanleg, der han framhevar seg sjølv. Men det beste er musikken, på sitt beste var jo Beach Boys strålande og vel så det.
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar