Mykje i denne filmen er veldig bra. Margreth Olin tek oss med tilbake til røtene sine, i Oldedalen i Nordfjord. Det er dels eit portrett av faren, dels eit portrett av naturen. Faren er ein fascinerade kar - han er 85 år og går tur kvar einaste dag.
Han går i nærområda, og han går roleg og seint. Han ser alt rundt seg, han kjenner kvar flekk, og han ser korleis ting har endra seg. Han sit lenge og ser på flotte utsikter. Han seier ikkje så mykje, men omtrent alt han seier er fornuftig. Han er fullt klar over at han ikkje har lenge att, men er heilt avslappa når han tenkjer på døden. Kona hans er ikkje like frisk, men dei snakkar godt med kvarandre, og det er tydeleg at dei har eit godt liv saman.
Desse delane av filmen er veldig bra, og av og til rørande. Det som ikkje alltid er like bra er dei mange naturbileta. Javisst er naturen fin, men når kameraet flyg over brear og fjell og vatn er det vanskeleg å ikkje få kjensla av at eg ser ein film på eit nasjonalparkmuseum. Det vert litt klisjefylt.
Guffen er lunken.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar