Dette er ei fin bok. Taterjenta Maria er i Trondheim, og kjem vekk frå familien sin. Ho vert sett i fengsel, og etter å ha vore der eitt års tid, kjem ho i teneste hjå ein prost. Maria er på sett og vis i fengsel heile tida, også når ho er i teneste hjå prosten. Ho kan ikkje gjera som ho vil, det er det prosten og kona som bestemmer, og også den vitjande teologistudenten kan gjera som han vil med Maria. Det er eit samfunn med eit klart rangsystem, der menn står over kvinner, og der tenarane står aller nedst. Ho vert likevel verande der, men i draumane sine er ho ofte andre stader. Ho er hjå familien, ho er hjå kjærasten ho hadde før ho kom i fengsel, men aller mest tenkjer ho på vatn.
Ho vil gjerne sjå havet, i fengselet lengtar ho etter å bada, og i fleire av kapitla der ho tenkjer seg vekk er ho ved eller i vatn. Slik er det òg då ho kjem ut frå fengselet: "Kroppen er underleg lett, som er han i vatn". I eitt av dei siste kapitla står ho ved ein brønn, og ser ned i det kalde vatnet. På same måte som ho er det vatnet fanga.
Boka har ei rekkje korte kapittel, der Basso fortel historia med eit stramt og godt språk. Ho sløsar ikkje med orda, men får likevel sagt mykje med dei ho bruker. Eg likar uttrykk som "tynne smell" og "tung lukt".
Guffen tilrår.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar